Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2007

H...γλυκιά συνωμοσία

Ήταν κάτι πρωτάκια κάποτε. Πήγαν στην πρώτη γυμνασίου φοβισμένα, ψαρωμένα, τι θα τους συμβεί, πώς θα τα βγάλουν πέρα με τόσα μαθήματα, τόσους καθηγητές. Πιο πολύ τα φόβιζαν τα μαθηματικά. Αυτό το μάθημα- μπαμπούλας που φαίνονταν όλοι να εκτιμούν λίγο παραπάνω από τα υπόλοιπα και κυρίως οι γονείς τους. Φαίνεται όμως πως τα συγκεκριμένα πρωτάκια είχαν κάποια καλή νεράιδα που με το μαγικό ραβδάκι της εξαφάνισε το κακό αυτό μάθημα. Και να πώς έγινε: Σ' αυτό το σχολείο οι μαθηματικοί, αυτοί οι βλοσυροί τύποι με τα μουστάκια και τα καρό πουκάμισα, δεν έφταναν για όλους και μια και τελείωσαν ακριβώς στη δική τους τάξη, τους έδωσαν μία κυρία που ήταν λέει οικονομολόγος να τους κάνει μαθηματικά. Η κυρία αυτή κατάλαβε αμέσως πόσο πολύ το φοβόντουσαν αυτό το μάθημα και τους έδωσε μια υπέροχη λύση:"Παιδάκια, εμείς εδώ θα κάνουμε ωραίες συζητήσεις, θα διαβάζουμε ωραία βιβλία λογοτεχνικά, αλλά δεν θα πείτε τίποτε σε κανέναν, γιατί θα βρω τον μπελά μου" Και στήθηκε η γλυκιά αυτή συνωμοσία. Κάθε μέρα επί τρεις μήνες διάβαζαν το Μικρό Πρίγκιπα του Σεντ Εξιπερί και τον συζητούσαν. Οι γονείς και οι άλλοι καθηγητές δεν είχαν ιδέα, γιατί το βιβλίο ύλης γράφονταν κανονικά, δίνονταν και κάποιες ασκήσεις για τα μάτια και ήταν όλοι ευχαριστημένοι. Ώσπου ήρθε το τρίμηνο! Οι βαθμοί των συγκεκριμένων παιδιών στα ύψη! 19, 18, 19, 18 στα μαθηματικά, άσχετα αν στα υπόλοιπα ήταν 8, 9, 10. Ε, δεν μπορεί να μαζεύτηκαν όλες οι μαθηματικές διάνοιες σ' αυτή τη τάξη! Κι άρχισαν να μπαίνουν ψύλλοι στ' αυτιά γονέων, διευθυντού, διεύθυνσης ΔΕ (μ' αυτή τη σειρά). Κάποιο κακόμοιρο πρωτάκι στριμώχθηκε και ομολόγησε και το ωραίο όνειρο πήρε τέλος. Τους πήραν την καλή καθηγήτρια, το μικρό Πρίγκιπα και την Αλεπού, τους μεγάλους βαθμούς και τους έφεραν έναν μουστακαλή βλοσυρό τύπο που μόνο για αριθμούς και σχήματα μιλούσε, ούτε ένα ηφαίστειο, ούτε ένα τριαντάφυλλο! Όσο για τους βαθμούς...ακολούθησαν την ίδια καθοδική πορεία με την καλή τους τύχη και τις καλές μέρες στο σχολείο!

4 σχόλια:

Θερσίτης είπε...

Ο Εξιπερί ακόμη και σε ελάχιστες λαθραναγνώσεις μπορεί να σου σημαδέψει τη ζωή. Νομίζω πως κάποιο από εκείνα τα αγοράκια ή τα κοριτσάκια χρωστά στον Εξιπερί την αγάπη του για τους ανθρώπους και την ευαισθησία του.

gyristroula2 είπε...

Σίγουρα! Αν και η φωνή της λογικής λέει ότι κι ο Σεντ Εξιπερί ήξερε και λίγα μαθηματικά, πιλότος ήτανε τι στα κομμάτια!

Πέπε είπε...

Καλημέρα σας. Μόλις ανακάλυψα αυτό το μπλογκ, και ξεκίνησα να το διαβάζω από τα πιο πρόσφατα. Έτσι, τώρα που βλέπω αυτή την ιστορία, έχω ήδη διαβάσει την τελευταία, που αναφέρεται στον εκπαιδευτικό λαϊκισμό. Αυτές τις δύο πρέπει να τις δούμε μαζί.

Αν ο Σεντ-Εξιπερί ήξερε μαθηματικά, μπορώ να υποθέσω περίπου πώς τα έμαθε: σίγουρα όχι στο μάθημα της λογοτεχνίας.

Δεν είναι δυνατόν η Α΄ Γυμνασίου να μην κάνει μαθηματικά. Ακόμη και το πιο σύγχρονο, ανοικτό, αντισυμβατικό σχολείο των πιο τρελών μας ονείρων, όπου όλα θα λειτουργούσαν με γνώμωνα την αγάπη (αγάπη για τους ανθρώπους, για τον κόσμο, για τη γνώση κλπ.), διατηρεί κάποια σχέση με τους παραδοσιακούς στόχους της εκπαίδευσης. Ένας από αυτούς είναι η εκμάθηση ορισμένης ύλης.

Κατά περίπτωση μπορεί κανείς να βάλει πολύ νερό σ' αυτό. Είναι στιγμές που μπορεί να γίνει κάτι πολύ πιο σημαντικό και ουσιαστικό από τη διδασκαλία ενός συγκεκριμένου κεφαλαίου. Όχι όμως και να καταργηθεί πλήρως ένα ολόκληρο μάθημα!

Νομίζω ότι η εν λόγω καθηγήτρια κινήθηκε μέσα στο χώρο που, στα σχόλια που διάβασα για την άλλη ιστορία, ορίστηκε ως "εκπαιδευτικός λαϊκισμός". Αυτή μου τη γνώμη την ενισχύει και η ιδέα της να στήσει κανονική συνωμοσία, αποσπώντας την ομερτά των δωδεκάχρονων έναντι καθηγητών και γονέων.

Όφειλε να τους κάνει μαθηματικά. Αυτό νομίζω ότι είναι αδιαπραγμάτευτο. Ας τους έκανε έστω λίγα μαθηματικά, και λίγο από κάτι άλλο.

Ύστερα, σκέφτομαι και το εξής: είναι δυνατόν όλοι οι μαθηματικοί του σχολείου να ήταν άγριοι και αναίσθητοι, χωρίς χιούμορ και χάρη; Αν όντως ήταν έτσι, είναι λυπηρό. Αλλά είναι η πραγματικότητα. Και το κινίνο πικρό είναι, αλλά είναι φάρμακο. Μακάρι όλα τα μαθήματα να τα μαθαίναμε από φωτεινούς, ανοιχτόμυαλους δασκάλους που βλέπουν πιο πέρα από το βιβλίο ύλης, το καθηκοντολόγιο και το ωράριο. Αλλά αφού εκ των πραγμάτων υπάρχουν και οι άλλοι, οι τυπολάτρες ή αδιάφοροι ή ανασφαλείς ή... ή... ή..., θα πρέπει κι αυτούς να τους λουστούμε. Η λογική "δε μαθαίνω μαθηματικά γιατί δε μ' αρέσει ο μαθηματικός", όσο κι αν είναι ανθρώπινη και δικαιολογείται προκειμένου για τα ίδια τα παιδιά, δεν μπορεί να καθαγιάζεται ως επίσημη μέθοδος εκ μέρους των δασκάλων.

Και ήταν και πρώτη γυμνασίου, μην το ξεχνάμε. Αν πέσεις σε μεγαλύτερα παιδιά, που έχουν αβυσσαλέα κενά και εκ των πραγμάτων δεν πρόκειται ποτέ να μάθουν την ύλη, και έχουν και άλλα σοβαρότερα προβλήματα, εκεί μπορείς να πεις: "στα κομμάτια η ύλη, δε θα τη μάθουν που δε θα τη μάθουν, τουλάχιστον ας προσπαθήσω αυτά τα τρομαγμένα αγρίμια να τα κάνω ανθρώπους". Αυτό μάλιστα.

Συμπερασματικά: τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τη συγκεκριμένη ιστορία, τείνω να συμφωνήσω με το φίλο / φίλη που, στην άλλη ιστορία, είχε σχολιάσει ότι ο εκπαιδευτικός αυταρχισμός είναι προτιμότερος από τον εκπαιδευτικό λαϊκισμό. Κάποιες φορές έστω.

Καλή χρονιά!

gyristroula2 είπε...

καλώς μας ήρθες φίλε πέπε, είσαι ο πρώτος μας σχολιαστής! Εννοείται ότι έπρεπε να κάνει μαθηματικά η καθηγήτρια! Ειρωνικά είναι γραμμένη η ιστορία, για να τονίσει ακριβώς τα παράλογα που συμβαίνουν στα σχολεία μας, συχνά με το ένδυμα της πρωτοπορίας ή του μαθητοπατερισμού.
Αλίμονο αν δεν είμαστε πρώτα από όλα χρεωμένοι να διδάξουμε το αντικείμενό μας (εφ' ω ετάχθημεν)