Μερικές φορές και στο σχολείο, ο δρόμος για την κόλαση ή τουλάχιστον για την τυραννία των μαθητών είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις.
Στην ιστορία μας, αυτή με τις καλύτερες προθέσεις είναι μια νέα στο επάγγελμα και στην ηλικία καθηγήτρια, που όμως δεν είναι νέα για μια συγκεκριμένη Β΄ Λυκείου. Αυτή την τάξη την έχει για τρίτη χρονιά, γιατί το σχολείο ήταν γυμνάσιο με λυκειακές τάξεις. Οι σχέσεις της με τα παιδιά άριστες, οι στόχοι υψηλοί, το επίπεδο επικοινωνίας αξιοζήλευτο. Στόχος της πρώτος και βασικός να τα προετοιμάσει σωστά για την επόμενη χρονιά, να μην αφήσει κενά, γιατί εκεί ούτε φροντιστήρια, ούτε ιδιαίτερα. Κι αυτή η ευθύνη τη βάραινε πάρα πολύ, ας είναι αυτό το ελαφρυντικό της.
Μια μέρα λοιπόν, ενώ απολάμβανε το καφεδάκι της στο γραφείο σε ένα κενό, ένας συνάδελφος της λέει κοιτώντας το πρόγραμμα: "Δεν έχεις κενό, έχεις Β΄ Λυκείου, άλλαξε το πρόγραμμα!"
Πετιέται επάνω, ορμάει στην τάξη, μια ώρα χαμένη, πάνω από το πτώμα της!
Κλειστή η πόρτα, κουρτίνες τραβηγμένες και...άκρα του τάφου σιωπή!
Για να μην τους πάρει χαμπάρι και καταλάβει το λάθος, κατάφεραν το ακατόρθωτο! Να μείνουν απόλυτα ήσυχοι σε κενό!
Στα γρήγορα αντιλήφθηκε τι είχε συμβεί και έγινε έξαλλη!
Και τι δεν τους έψαλλε!
Πώς δεν το περίμενε από αυτούς, νόμιζε ότι είχαν μια άλλου επιπέδου σχέση, ότι δεν χώραγαν κοροϊδίες ανάμεσά τους, ότι τους είχε εμπιστοσύνη. Ήταν απίστευτο κρεσέντο. Κρεσέντο παραλόγου. Τα παιδιά την κοίταζαν κατάχλωμα, ψέλλιζαν δικαιολογίες, συγνώμες, κάποιο πήγε να πει δειλά "παιδιά είμαστε...κι εσείς στη θέση μας..."
Β' γύρος εξάψαλμου, μέχρι δακρύων αυτή τη φορά.
Γύρισε σπίτι, ηρέμησε και συνειδητοποίησε πόσο εκτός ελέγχου είχε βρεθεί για ένα τόσο ασήμαντο γεγονός.
Την άλλη μέρα τους ζήτησε συγνώμη, χωρίς δικαιολογίες.
Όχι μόνο τη συγχώρεσαν, αλλά κάθε φορά που αργούσε λίγο, κάποιος διακριτικά την ειδοποιούσε πως έχουν μάθημα!
Τι τραβάνε και τα παιδιά!
12 σχόλια:
Κι εγώ την ίδια ηλίθια αντίδραση εμφανίζω, όταν διατίθεμαι να τους καλύψω κάποιοκενό, ενώ τους έχω ήδη κάνει δύο ή και τρεις ώρες. Αν κάποιο παιδί πει "Μα κι άλλη ώρα μαζί;", νιώθω πληγωμένος, προδομένος. Η αφέλεια της αγάπης για τη δουλειά και για τα παιδιά μας.
Δεν φαντάζεσαι πόσο ακραία ήταν αυτή η αντίδραση. "Εφηβική" ολωσδιόλου...
Βασικά, έχω διαπιστώσει και από άλλες αναρτήσεις ότι δικαιολογείτε αρκετά την αχαριστία των μαθητών. Μερικές φορές είναι οι μαθητές που γίνονται "γαϊδούρια"..Τα πάντα είναι σχετικά βέβαια, κάθε περίπτωση διαφορετική.
Regina, όσα χρόνια διδάσκω δεν έχω συναντήσει μαθητή αχάριστο ούτε καν κακό χαρακτήρα. Ενώ "συναδέλφους"-μπουμπούκια απειράριθμους. Κι όταν κοιτώντας δίπλα σου βλέπεις ένα συμμαθητή αντιδραστικό, αυθάδη ή απείθαρχο, σκέψου πώς θα ήταν αυτός ο συμμαθητής, αν από τα έξι του έως τα δεκαοχτώ του είχε αγάπη και ενδιαφέρον από τους δασκάλους του. Ή αν είχε έστω μια χρονιά ένα δάσκαλο που τον πλησιάζει με ενδιαφέρον και με αγάπη.
Έτσι νομίζω, Ρετζίνα.
Μην πέφτεις στην παγίδα να χωρίζεις τους συμμαθητές σου σε "καλούς" και σε "κακούς". Αυτό βολεύει εμάς ή περίπου εμάς. Εννοώ τους διδάσκοντες-δημόσιους υπαλλήλους.
Πάντως χαίρομαι να διαβάζω διάλογους καθηγητών που έχουν έννοια τι πιστεύουν τα παιδιά τους για αυτούς. Eίναι μεγάλη ελπίδα αυτό. Πρώτη φορά από αυτή τη γειτονιά. Σημείωσα να ξαναπεράσω.
Σας χαιρετώ.
Συμφωνώ με αυτά που λες θερσίτη μου, αυτά που βλέπεις και νιώθεις εσύ σαν εκπαδευτικός, τα βλέπω και νιώθω και εγώ τα ίδια σαν μαθήτρια. Μακάρι να ήταν όλοι οι καθηγητές συνειδητοποιημένοι, μαχητικοί και ευαισθητοποιημένοι σαν κι εσένα, και να προσπαθούσαν να φτιάξουν στα σχολεία ανθρώπους. Δεν κατηγοριοποιώ ποτέ κανέναν. Ωστόσο, θα σου πω και πως βλέπω τα πράγματα από τη δική μας πλευρά. Έχοντας δεχθεί πολλές άσχημες συμπεριφορές απο διαφόρων ειδών "μπουμπούκια" όπως λες, μπορείς να καταλάβεις τις -δυστυχώς- εξαιρέσεις των καθηγητών που ενδιαφέρονται για σένα. Εκεί είναι λοιπόν που πρέπει να εκτιμήσεις αυτούς τους ανθρώπους. Και, πίστεψε με, μερικά παιδιά κρύβουν μεγάλη αχαριστία και αναισθησία μέσα τους για το κάθε τι. Μπορεί αφενός να είναι έτσι επειδή δεν τους συνπεριφέρθηκε κανένας δάσκαλος με αγάπη όπως λες αλλα αφετέρου είναι αρκετά ώριμοι κριτικά για να μπορούν να το εκτιμήσουν. Εξ' άλλου καλώς ή κακώς σήμερα τίποτα δε σε βοηθάει από μόνο του, και οι τοίχοι είναι πολλοί, αλλά εκεί που χαμογελάει η τύχη πρέπει να το εκμεταλλεύεσαι, δε συμφωνείς;
Θα συμφωνήσω με τον Θερσίτη, regina, τόσα χρόνια σ' αυτή τη δουλειά, δεν έχω εισπράξει αχαριστία από μαθητή. Μπορεί κάποιος να μην μπορεί σε μια συγκεκριμένη στιγμή να εκτιμήσει αυτό που του δίνεις, γιατί έχει κάτι άλλο ανάγκη, μα όταν του δώσεις έστω και ελάχιστο απ' αυτό που έχει ανάγκη, είναι εκπληκτική η ανταπόκρισή του.
Θα έλεγα μάλλον ότι έχω συναντήσει το αντίθετο, μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη από όση δικαιολογεί η προσφορά.
..είναι λυπηρό αλλά υπάρχουν χαλασμένες ψυχές σε όλες τις ηλικίες…
Εκεί συμφωνώ με τη Ρεγγίνα
Αλλά και με τον Θερσίτη όσον αφορά και εμάς…
Θα πρότεινα (το έχω εφαρμόσει και δουλεύει) να γινόμαστε μαθητές σε κάτι -οτιδήποτε- από καιρού εις καιρό ώστε να ξανά-αποκτούμε την οπτική του μαθητή, πράγμα που εξαιρετικά βοηθά στην ενσυναίσθησή μας την ικανότητά μας δηλαδή να βλέπομε τον κόσμο με τα μάτια του άλλου χωρίς να χάνομε τη δική σου οπτική.
-ακόμα χωρίς 300 μερσεντές-
απο τα Αστερούσια Όρη
με εκτίμηση.
Ρετζίνα, συμφωνώ με την οπτική σου. Διαφωνώ μόνο με την αρκετή ωριμότητα που απονέμεις σε όλους τους συμμαθητές σου. Μακάρι να ήταν όλοι ώριμοι. Δεν είναι όμως.
Και ξέρεις γιατί; Επειδή τα θετικά ερεθίσματα είναι λιγοστά. Αν δεις και το επίπεδο των οικογενειών, θα πεις ότι καλά που είναι κι έτσι τα παιδιά. Το πρόβλημα είναι ευρύτερο και βαθύτερο.
Φίλε που δε μασάς, καλώς ήρθες. Τα καλά σου λόγια ευπρόσδεκτα, αλλά θέλουμε και επί της ουσίας τη γνώμη σου σε επόμενη επίσκεψη. Για τα προβλήματα του σχολείου.
Keadas, έχεις δίκιο για την ωφέλεια από την αλλαγή ρόλων. Εμείς πάντως με τη γυριστρούλα περνάμε τα πρωινά των σαββατοκύριακων σε σεμινάρια. Εσύ έχεις την τύχη του φυσικού κάλλους γύρω σου, κάλλους που σε εμπνέει.
Ας κάνουμε μία διάκριση:
Πιστεύω ότι κατ' αρχήν ποτέ δε φταίει ο μαθητής. Γι' αυτό τον ονομάζουμε μαθητή: ακόμη μαθαίνει. Και η αμορφωσιά του, και η αδιαφορία του, και οι κακοί του τρόποι, όλα είναι δυνατόν (και πρέπει) να αποδίδονται κάπου αλλού και όχι στον ίδιον. Είναι οι γονείς, είναι οι παλιοί του δασκάλοι, είναι οι κακοτυχίες της ζωής του, είναι χίλια δυο. Ποτέ δεν πρέπει να τους κατηγορούμε. Θα ήταν μια αδικία που απλώς μας εξυπηρετεί προσωρινά.
Αλλά άλλο αυτό, κι άλλο να ισχυριστούμε ότι δεν υπάρχει αχαριστία. Και η αχαριστία και οποιοδήποτε άλλο ανθρώπινο ελάττωμα είναι δυνατόν να εμφανιστούν σ' ένα μαθητή, όπως και σε έναν ενήλικο. Μπορεί να μη φταίει ο ίδιος, μπορεί να μην του έχουν μάθει να εκτιμά ορισμένα πράγματα, αλλά αν, όπως και να 'χει, δεν τα εκτιμά, αυτό είναι ένα γεγονός που παραμένει.
Καλή και καίρια η παρέμβαση της Ρεγγίνας. Ορισμένα πράγματα πρέπει να τα πει κάποιος στο μαθητή, αλλά ο δάσκαλος δεν μπορεί, ενώ ο συμμαθητής μπορεί. Όταν η μόνη λογική απάντηση είναι "Σκάσε επιτέλους τσόγλανε", που δεν μπορώ να το πω, καμιά φορά έρχεται ένας συμμαθητής του τσόγλανου και το λέει για μένα, σώζοντας την κατάσταση.
Όπως μόνο ένα παιδί μπορεί να πει "Ο αυτοκράτορας είναι γυμνός!".
Δημοσίευση σχολίου