Κάποτε έφυγα από το σχολείο που αγάπησα όσο κανένα άλλο και ελπίζοντας πως η αποχώρησή μου θα ήταν μονοετής και για να μη δημιουργήσουν τα παιδιά πρόβλημα στο σχολείο λόγω της απουσίας μου, τα παρακάλεσα, τα ικέτευσα να αγαπήσουν την "άξια", την "πανάξια" συνάδελφο που ήρθε στη θέση μου, για την οποία έλεγα συνεχώς και μόνο επαίνους. Αυτή βέβαια φρόντισε να βγάλει όλη την ξινίλα της στα παιδιά και αγωνιζόμουν από μακριά και από κοντά να τα συγκρατώ, να τα επιπλήττω, να τα μαζεύω: Δείξτε λίγη κατανόηση. Αξίζει την προσοχή σας!
Για να τα ηρεμήσω, αναγκάστηκα να ετοιμάζω εξατομικευμένες ασκήσεις για τα προβλήματα κάθε μαθητή και να τις πηγαίνω, για να νιώθουν τα παιδιά ότι είμαι κοντά τους και έχω την έγνοια τους.
Ποια αντιμετώπιση είχα;
-Η περί ης ο λόγος ξινή συνάδελφος έβαλε τα κλάματα, όχι για τις εργασίες αλλά για τα συναισθήματα των παιδιών για μένα!
Η διευθύντρια έφτασε σε νέο υψίπεδο ευφυ-ίας:
-Ξέρεις ότι, αν σε καταγγείλουν, θα απολυθείς από το δημόσιο;"
Ναι! Σε εμένα το έλεγε!
