Τα παιδιά που με δίδαξαν πολλά

Τούτες τις γιορτινές μέρες ο νους του καθενός μας ταξιδεύει σε ωραίες στιγμές, σε αγαπημένα πρόσωπα, σε αναμνήσεις που τον διαμόρφωσαν είτε θετικά είτε αρνητικά. Εγώ θα αφηγηθώ την ιστορία μιας τάξης μου. Της τάξης μου.
Είναι τα παιδιά που με ανάγκασαν να μάθω πολλά, τα παιδιά που με έκαναν συνειδητοποιημένο δάσκαλο, ή που με βοήθησαν να συνειδητοποιηθώ πάρα πολύ. Έζησα μαζί τους μια χρονιά ως δάσκαλος τάξης και ζω μαζί τους όλα τα υπόλοιπα χρόνια ως δάσκαλος, φίλος, σύμβουλος και πατέρας.
Με τον καθένα και την καθεμιά έχω αναμνήσεις ξεχωριστές, συγκινητικές, πολύ δυνατές και οπωσδήποτε αληθινές. Πολλές τις έχω ήδη αφηγηθεί στα θρανία. Το τηλεφώνημα της Μαρίνας, τις ατέλειωτες ψυχαναλύσεις και συμβουλές στην Παναγιώτα, τη συνεργασία με τον χουζουρο-Ανέστη, την επαγγελματική συνεργασία (και περηφάνια μου για) τη Μαρία, την ανησυχία μου για τη Βάλια, το όνειρο της Βάσως να γίνει κομμώτρια (αν και σπουδάζει φιλόλογος) κτλ.
Θυμάμαι το ευγενικό χαμόγελο της Μαρίας, τα πολύ τιμητικά για μένα λόγια της Ειρήνης ("Κϋριε, όποτε κάνουμε μάθημα, θέλω να γίνω καθηγήτρια"), την επαναστατικότητα του Κωνσταντίνου, την ωραία μαγκιά του Δημήτρη, την άκρα αλλά συμπαθητική σπατάλη χρόνου του Παναγιώτη, το υπέροχο παραμύθι της Νικολέτας, τους έρωτές τους, ευτυχισμένους και μη, τη στενόχωρη ψυχή και το όμορφο πρόσωπο της Νίκης, την άφατη ευγένεια και επαγγελματική τελειότητα στο διάβασμα της Ακριβής.
Αναπολώ τη λατρεία της Γαβριέλας για τους ρεμπέτες και το ρεμπέτικο, την αγγελική Χριστίνα με το βιτριολικό χιούμορ, το Θανάση με τα μαγικά χέρια και την αφιέρωση που μου έκανε στο γκράφιτι του σχολείου ο αχρείος, τη θεατρίνα μας τη Μιράντα, που ζητούσε βιβλία και θα μας κάνει περήφανους αύριο στο παλκοσένικο, την Πόπη που ήταν αδελφή και μάνα του μικρού της αδελφού, τη Νάνσυ με τις ανασφάλειές της και τη δίψα για μάθηση.
Γνώρισα ακόμη, αν και δεν τους είχα μαθητές, τον Τόλη με το μηχανάκι του και τη Γιώτα με το λαμπερό χαμόγελο, που ήρθαν στην Τρίτη τάξη, όταν είχα φύγει από το σχολείο.
Όλα αυτά τα παιδιά, μαζί με τα άλλα, της τότε πρώτης, στα οποία δεν έκανα μάθημα, αλλά επίσης αγάπησα πολύ, με δίδαξαν πολλά. Κυρίως με βοήθησαν να καταλάβω πως είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο, γιατί δίνοντας ελάχιστη φροντίδα εισέπραξα απέραντη αγάπη και ευτυχία.
Σε όλους αυτούς στέλνω τις ευχαριστίες μου και μια απειλή:
Τα φετινά παιδιά δεν υστερούν καθόλου σε σχέση με εσάς. Είναι από την ίδια πάστα με εσάς.
Δημιουργική χρονιά, παίδες!