Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

Ο θυμωμένος δάσκαλός μου

Τον γνώρισα στην ιστοχώρα, αλλά από την αρχή ήξερα το πρόσωπό του. Ήταν ο δάσκαλος που ποτέ δεν είχα και μου τον έστειλε ο από μηχανής θεός του μηχανικού σύμπαντος. Κάλλιο αργά... Μου κατέρριψε ένα ένα τα οδοφράγματά που είχα στήσει, για να μην αναμετρηθώ με ολάκερη την Ευθύνη. Το "έλα μωρέ ποια είμαι εγώ που θα σώσω την παιδεία", το "δεν φταίω εγώ για τα χάλια της παιδείας, εγώ είμαι καλό παιδί", το "δεν ασχολούμαι με τους άλλους, κοιτάω τη δουλειά μου", το "αφήνω τους μαθητές στην ησυχία τους, αν την επιλέξουν, ακόμα κι αν είναι τηλεαποχαυνωτική, ψυχοφθόρα και πνευματοκτόνος", το "δεν μπορώ μόνη μου, θέλω κι άλλους δέκα να με στηρίζουν κι έναν ηγέτη να με εμπνέει κι άλλους πενήντα να με χειροκροτάνε πότε πότε", το "δεν έχω τίποτα να παίξω στα παιδιά, όλα είναι σχετικά και αμφισβητήσιμα". Ακόμη και την απέχθειά μου για τα λατινικά διασάλευσε επικίνδυνα και τραυμάτισε ανεπανόρθωτα τη σθεναρή πεποίθησή μου για τη διδασκαλία των αρχαίων στο γυμνάσιο.
Η αρματωσιά του η φιλολογική, αν και υπερέχει ακόμα κι από αυτή των πιο καταρτισμένων ομοτέχνων μας, δεν τον εμποδίζει να μοιράζει τα αγαθά της απλόχερα μέσα από ιστοσελίδα, ιστολόγια, και στην περίπτωσή μου, από ένα θησαυρό ηλεκτρονικών σημειώσεων που μου χάρισε πριν να φύγω για το νησί μου. Τόσο δυσεύρετη χειρονομία στους κύκλους μας και στους καιρούς μας.
Από κείνη τη μέρα που συναντηθήκαμε στην ημερίδα για το Σολωμό, βρεθήκαμε όχι μόνο με κοινούς αγαπημένους φίλους, με την Κατερίνα του και το Μαράκι του της αυγής, σε ποιητικές παρουσιάσεις, παιδαγωγικά σεμινάρια και φιλολογικές ημερίδες, αλλά τον φέρνω μαζί μου στο σχολείο, με φέρνει μάλλον εκείνος στο σχολείο που έχει ονειρευτεί και οικοδομεί με το θυμό του και την αγάπη του.

Εκείνη τη μέρα που πρωτοσυναντηθήκαμε στον έξω κόσμο, που με γνώρισε, λέει, χωρίς να με έχει δει, από τα κείμενά μου (δεν ζήτησα διευκρινίσεις επ' αυτού, τώρα που το σκέπτομαι), του είχα πει ότι είναι από τους λίγους ανθρώπους που έχω δει να θυμώνουν με τα χάλια της εκπαίδευσης. Κι ότι δεν αξιώθηκα σε σπουδαίους δασκάλους του είχα πει. Να, που συνδυάστηκαν αυτά τα δυο τόσο ιδανικά στο πρόσωπό του και έγινε ο δάσκαλός μου στο να θυμώνω και να αντιδρώ και να αντιστέκομαι σε ό,τι χαλάει το σχολείο που ονειρευτήκαμε και μπορούμε να χτίσουμε. Μαζί...
Χρόνια σου πολλά, δάσκαλε...

10 σχόλια:

Θερσίτης είπε...

Θέλω να σε ευχαριστήσω, αλλά με τόσες υπερβολές δεν το μπορώ εύκολα. Πάντως ο τίτλος σου μου αρέσει. Δε θα τον αφήσω ποτέ, ξέρεις. Ευχαριστώ που μου θύμισες όλη αυτήν τη διαδρομή, γυριστρούλα. Θα συνεχίσω τον αγώνα, να ξέρεις. Βλέπω διαρκώς νέα προβλήματα και σκαρώνω διαρκώς νέα σχέδια. Θα τα υλοποιήσω. Πάντα θυμωμένος, πάντα απόλυτος. Όχι βεβαίως για μένα. Εγώ δε ζητώ τίποτε. Για τη φουκαριάρα την ... εκπαίδευση.
ΥΓ. Οσονούπω θα σου στείλω τη νέα έκδοση των σημειώσεων, να κάνεις αναβάθμιση. Και πάλι ευχαριστώ από την καρδιά μου.

gyristroula2 είπε...

Μπα τι μας λες; Σιγά τις υπερβολές. Μη με αναγκάσεις να προσφύγω στη σιωπηρή πλειοψηφία των αναγνωστών μας...
Φιλιά,να προσέχεις...σ' ευχαριστώ.

Διονύσης Μάνεσης είπε...

Είπα να κάνω μια βόλτα στα ιστολόγια και πέφτω από συγκίνηση σε συγκίνηση. Σηκώνω την πέτρα που τη σκεπάζει, Γυριστρούλα από κάτω.

Τι θυμωμένος, βρε Γυριστρούλα; Μόλις είδα για πρώτη φορά το ψευδώνυμο "Θερσίτης", λέω, ο καημένος ο άνθρωπος, το alter ego του θα θέλει να προβάλει. ( Με ένα λου, Θερσίτη). Κανένας ευαίσθητος και πληγωμένος άνθρωπος θα είναι, είπα, που θα ήθελε να γίνει θυμωμένος χαλίφης στη θέση του θυμωμένου χαλίφη.
Και, κατά κάποιον τρόπο, δεν έπεσα έξω. Πιο ευαίσθητο θυμωμένο δεν έχω γνωρίσει. Και, κατά αντιστοιχία Πεσόα, θα μπορούσαμε να αναφερθούμε στην ...Αγία Οργή.

Χρόνια πολλά;; Ωωωωχ!! ( Με ωμέγα, Θερσίτη, θα έχει τους λόγους του)
Αυτά παθαίνουμε όταν ταυτίζουμε τους ανθρώπους με τα ψευδώνυμά τους..
Χρόνια πολλά, λοιπόν, φίλε μου, και συγχώρεσέ μου την ακατάσχετη και ανούσια φλυαρία..

Eva Neocleous είπε...

Γυριστρούλα,
ένα υπέροχο αφιέρωμα σ΄έναν πραγματικό δάσκαλο!Και με τον τόσο εύστοχο τίτλο.Στάθηκα σε κείνο το "μου",είδα και το σχόλιο του Διονύση και το μόνο που μπορώ να πω είναι πως πραγματικά χαίρομαι που σας γνώρισα(τον Θερσίτη κι από κοντά)...Μακάρι να ήταν όλοι οι δάσκαλοι έτσι,"να αναμετρούνται με την Ευθύνη", όπως λες κι εσύ...Αλλιώς θα ήταν τα σχολεία μας τότε...
Επειδή όμως για τον "θυμωμένο σου δάσκαλο" είναι ο λόγος,ό,τι και να πει κανείς για την προσφορά του είναι λίγο.Τον ευχαριστώ κι εγώ για όσα απλόχερα μας δίνει για να μην απαρνιόμαστε τα όνειρα...
Χρόνια του Πολλά κι από μένα...

Θερσίτης είπε...

Είστε υπερβολικοί σε εγκώμια και αυτό δε με κάνει να νιώθω άνετα. Ευχαριστώ από την καρδιά μου το Διονύση και την Εύα για την εκτίμηση και την αγάπη τους. Ευχαριστώ επίσης τους φίλους μου, τη Χαρούλα, το Γιώργο, την Αγγέλα, τη Μέρη που μου έστειλαν τις ευχές τους.

meril είπε...

Είναι πολύ δύσκολο να μη συγκινηθεί κάποιος απ' όσα έγραψες γλυκιά μου
Έχεις δίκιο. Απόλυτο δίκιο
και επίτρεψέ μου να χαρώ για έναν ακόμη λόγο απόλυτα εγωτικό
Επιβεβαιώθηκε ακόμα μια φορά η πεποίθησή μου πως τα καλύτερα κείμενα τα γράφει η αλήθεια της καρδιάς

Υ.Γ. Γλυκιά μου συγγνώμη για την "απουσία" απ' το ιστολόγιο σου μα ξέρεις είναι περίοδος αποχής
(άλλο τώρα που χατίρι του -καλά είπες-δασκάλου και μάλιστα όλων....)

Θερσίτης είπε...

Μέριλ, ας είσαι καλά και πάντα δημιουργική.

gyristroula2 είπε...

Αχά! Τι σου έλεγα,θερσίτη; Ο λαός μίλησε. Για να μάθεις να μη με αμφισβητείς.
Ευχαριστώ, φίλοι.

Ανώνυμος είπε...

Τον γνώρισα στα εγκαίνια..

Θερσίτης είπε...

Ανώνυμε, δε γίνεσαι λίγο πιο σαφής...