Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

Συνάντηση με το τέρας

Και μια και το ένα φέρνει τ' άλλο, όπως υποσχέθηκα στα σχόλια της προηγούμενης ανάρτησης,θα σας πω για την πρώτη-και τη χειρότερη-συνάντησή μου με τη μαθητική βία, εκεί στις αρχές της δεκαετίας του '80, όταν ήμουν αναπληρώτρια σε ένα σχολείο του Ταύρου.
Στην εφημερία μου στο προαύλιο, βρίσκω μια μαθήτρια να κλαίει, τη ρωτάω τι συμβαίνει, δεν μου απαντά, μόνο μου λέει μέσα στο κλάμα της κάτι μισόλογα: "Φοβάμαι...δεν θα τον τιμωρήσουν ποτέ...έχει μέσο..." Την οδηγώ σε μια ήσυχη γωνιά κι, όταν ηρέμησε, της λέω ότι ό,τι και να της συμβαίνει πρέπει να μου το πει, αν θέλει να τη βοηθήσω, αλλιώς δεν μπορώ. Δεν την είχα μαθήτρια και μέσα στο μεγάλο σχολείο που ήμουν έτσι κι αλλιώς προσωρινή, δεν την είχα ξαναδεί. Φαίνεται ότι την έκανα να νιώσει ασφαλής και μου είπε τι είχε συμβεί: "Ο Χ μού έβαλε, χέρι, κυρία, και μου είπε να μην τολμήσω να πω τίποτα, γιατί αν το μάθει θα μου κάνει χειρότερα." Πάμε στο γραφείο τώρα, της λέω, να δούμε τη διευθύντρια, αυτό είναι λόγος σοβαρής τιμωρίας. "Κυρία, όχι, θα βρείτε τον μπελά σας, οι καθηγητές δεν θα τον τιμωρήσουν, γιατί φοβούνται τον πατέρα του κι άλλες φορές έχει πάει στο γραφείο και τίποτε δεν έγινε." Το παιδί παρά τη σύγχυσή του, νοιάζοταν και για μένα! Αν είναι δυνατόν. Φυσικά, πήγαμε στο γραφείο, φυσικά καταγγείλαμε το περιστατικό ενώπιον όλων και μόλις βγήκε έξω η μαθήτρια, άρχισε ο θρήνος και ο κοπετός! Ωχ! Πάλι αυτός ο Χ! Πάλι θα έρθει ο πατέρας του να μας κάνει καυγάδες, να απειλεί με μηνύσεις και αναφορές. Μέχρι την Ελευθεροτυπία έβαλε την άλλη φορά να μας πάρει τηλέφωνο και να μας ρωτήσει γιατί δημιουργούμε πρόβλημα στον μαθητή τάδε. Έχει μέσο κι εκεί.
Το ευτύχημα ήταν πως εγώ δεν είχα τον Χ μαθητή, ήμουν καινούρια και άγνωστη, δεν μπορούσε να ισχυριστεί ότι κατατρέχω το γιο του, που δεν τον ήξερα καν στη φάτσα.
Κι όμως ο θρασύτατος αυτός πα-τέρας μετά την αποβολή που δώσαμε στο βλαστάρι του, ήρθε μαινόμενος στο σχολείο και ισχυρίζοταν ότι εγώ είπα το γιο του αλήτη και θα μου κάνει αναφορά και μήνυση μαζί. Μπαίνω στο γραφείο, θυμάμαι, τον πλησιάζω, ψύχραιμη φαινομενικά, αν και η καρδούλα μου το ήξερε τι τρομάρα είχα, και του λέω: "Αν μου φέρετε έστω κι έναν μάρτυρα που να επιβεβαιώνει τα λεγόμενά σας,μπορεί να σας φέρω κι εγώ τουλάχιστον ένα γονιό που να έχει αυτή την άποψη για το γιο σας. Τι λέτε δεν θα βρω;"
Με κοίταξε για μια στιγμή άναυδος- ήμουνα 23 χρονών κι έμοιαζα μικρότερη- τον είδα να κάνει μεταβολή και να φεύγει βρίζοντας, χωρίς να μας ενοχλήσει όλη την υπόλοιπη χρονιά. Ούτε αυτός ούτε ο γιος του.

Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010

Ο μικρός ήρωας

Μια φορά κι έναν καιρό, μια Πρώτη γυμνασίου είχε έναν μαθητή, ο θεός να σε φυλάει. Δεν έφταναν τα σοβαρά μαθησιακά του προβλήματα, ούτε ανάγνωση και γραφή καλά καλά δεν γνώριζε, ήταν και πολύ άτακτος. Ενοχλούσε στο μάθημα, μα κυρίως ενοχλούσε, βασάνιζε είναι το σωστό ρήμα, τους συμμαθητές του. Έφερνε καρφίτσες και πινέζες και τους τρυπούσε, τους έδερνε, γιατί ήταν και πολύ πιο δυνατός, αφού ήταν μεγαλύτερός τους στην ηλικία. Προκαλούσε κάθε είδους επεισόδια, έφερνε ποτά στην τάξη κρυφά, μαχαίρια, φάρμακα που τα κατάπινε σαν καραμέλες και τρόμαζε τους συμμαθητές του. Είχαν προσπαθήσει πολύ όλοι να τον βοηθήσουν και οι καθηγητές και οι συμμαθητές του. Τον συμπονούσαν, γιατί γνώριζαν τα πολλά προβλήματα της οικογένειάς του, αφού σε ένα μικρό μέρος όλοι γνωρίζουν τα πάντα για όλους. Είχαμε χρησιμοποιήσει κάθε μέσο που περιέχει η εκπαιδευτική διαδικασία, είχαμε δείξει μεγάλη υπομονή και κατανόηση, αλλά η κατάσταση αντί να βελτιώνεται, χειροτέρευε, και μια μέρα, μπαίνοντας στην τάξη, είδα ένα από τα πρωτάκια κατακόκκινο από τις ξυλιές του νταή. Ως εδώ, είπα, θα φύγει. Κινδυνεύει πια η σωματική σας ακεραιότητα. Κάναμε ό,τι μπορούσαμε κι εμείς κι εσείς, δεν θα ρισκάρω άλλο, θα τον διώξουμε.
Και, ενώ ετοιμαζόμουν να ανεβώ στο γραφείο να ενημερώσω το σύλλογο και το διευθυντή, πετιέται το δαρμένο πρωτάκι και μου λέει: "Κυρία, ας του δώσουμε μια ευκαιρία ακόμη. Θα καθίσω μαζί του, θα τον βοηθήσω, ας μην τον διώξουμε, τι θα κάνει μετά;" (Εννοείται, χωρίς να είναι παρών ο...τραμπούκος μαθητής)
Πού τη βρήκε αυτή τη γενναιοψυχία ένα μικροκαμωμένο παιδάκι σαν κι αυτό, να δίνει ευκαιρίες στο βασανιστή του που του αρνηθήκαμε εμείς οι...άκαπνοι;
Δεν θυμάμαι για πόσο ακόμη αντέξαμε να δίνουμε ευκαιρίες και πότε αναγκαστήκαμε να αποβάλουμε το παιδί- δημόσιο κίνδυνο, αλλά ο μικρός υπερασπιστής του εξελίχθηκε έτσι ακριβώς όπως έδειχναν οι προδιαγραφές του, σε ένα πλάσμα γεμάτο καλοσύνη και γενναιοδωρία. Κι ας μην είναι πια ούτε μικρός ούτε αδύναμος.

Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010

Το φασιστάκι

Τον τελευταίο καιρό με τα επεισόδια στους Αμπελοκήπους, που αποκάλυψαν τη γνωστή σε μας τους παρεπιδημούντες δράση φασιστικών ομάδων από νεαρά άτομα, γύρω και μέσα στα σχολεία, θυμήθηκα έναν παλιό μου μαθητή από τον καιρό που δούλευα σε φροντιστήριο, πριν ακόμα διοριστώ. Ήταν ένα παράξενο πλάσμα, ευγενικό, σοβαρό, ντροπαλό, και...ακροδεξιό. Γιος στρατιωτικού, συμμετείχε σε κάποιες ομάδες που δρούσαν τότε στις παρυφές της ΕΠΕΝ και των Κενταύρων ή όπως αλλιώς λέγονταν οι ομάδες κρούσης της ΟΝΝΕΔ εκείνη την εποχή. Μια μέρα άνοιξε ένα βαλιτσάκι στην τάξη. Και τι δεν είχε μέσα: αφίσες του Καραμανλή μαζί με κασέτες του Παπαδόπουλου και εικόνες του τέως. Όλα τα είχε ο μπαχτσές. Α...και κάτι βραχιολάκια με καρφιά, κάτι σιδηρογροθιές. Τρελάθηκα. Δεν το χώραγε το μυαλό μου. Αυτό το παιδί που του μιλούσα και κοκκίνιζε, που δεν χρειάστηκε ποτέ να του υψώσω τη φωνή, να είναι φασιστάκι; Δεν μου κόλλαγε η εικόνα αυτή με τίποτα.
Τον ρώτησα, θυμάμαι, τι θα μου έκανες εμένα που είμαι αριστερή, αν ερχόσουν στην εξουσία;
Α, κυρία, θα σας έστελνα στη Γυάρο, φυσικά, αλλά επειδή είστε καλή, θα σας έδινα και μια σεζλόγκ μαζί να μην ταλαιπωρηθείτε.
Η υπόλοιπη χρονιά πέρασε προσπαθώντας να χρησιμοποιήσω τα καλά στοιχεία που είχε μέσα του, την ευγένεια, το φιλότιμο, την ανθρωπιά και να τα φέρω σε σύγκρουση με αυτές τις ιδέες που παπαγάλιζε, χωρίς στ' αλήθεια να τον έχουν διαβρώσει.
Και μου έρχεται μια μέρα με μαυρισμένη την πλάτη από το ξύλο.
Είδατε τι έπαθα εξαιτίας σας;
Τι έπαθες; Ποιος σε έδειρε;
Πήγα στη συγκέντρωση και με αυτά που μου λέτε δεν μπορούσα να δείρω και με δείρανε οι κνίτες!
Ούτε το όνομά σου δεν θυμάμαι πια, μα ελπίζω να έγινες αυτό που ήσουν στ' αλήθεια, ένας καλός άνθρωπος.