Όταν πρωτομπήκα σ' αυτή την Τρίτη γυμνασίου, είχα προειδοποιηθεί: πολύ δύσκολη τάξη, απείθαρχα παιδιά, αντιδραστικά. Ο αρχηγός τους το πιο δύσκολο παιδί του σχολείου, ο πονοκέφαλος των καθηγητών, που δεν μπορούσαν να κάνουν μάθημα εξαιτίας του.
Δεν ήξερα ποιος ήταν ο Καπετάν Φασαρίας κι από τις πρώτες στιγμές που επιχείρησα να ξεκινήσω έναν διάλογο αλληλογνωριμίας, πήρε το μάτι μου ένα μαθητή να έχει στραμμένη την προσοχή του αλλού. Πλησίασα αιφνιδιαστικά στο θρανίο του και τον βλέπω να διαβάζει ένα βιβλίο κρυμμένο από κάτω. Το αρπάζω ξαφνικά, το κοιτάω και αναφωνώ με απόλυτη ειλικρίνεια κι άλλη τόση απογοήτευση: "Το έχω διαβάσει. Δεν είναι το καινούριο. Κρίμα!"
Ο μαθητής που άλλα περίμενε σίγουρα, είχε αποσβολωθεί από έκπληξη. Μετά από αρκετά λεπτά, δοκίμασε να με ρωτήσει περισσότερα. Μοιραζόμασταν το ίδιο πάθος για το μικρό μάγο και τις περιπέτειές του και μάλιστα του θύμιζα λέει την καθηγήτρια-γάτα Μαγκόναγκλ.
Δεν ξέρω τι μαγικά έκανε ο Χάρι, αλλά εγώ πάντως πέρασα μ' αυτή την τάξη μια υπέροχη χρονιά.
