Τρίτη 28 Ιουνίου 2011

Εκπαιδεύοντας στην απανθρωπιά

Ο μικρός μαθητής από τα χρόνια τα παλιά περπατούσε 3 ώρες τη μέρα πηγαινέλα για το δημοτικό σχολείο, φορτωμένος με τη βαριά του σάκα και το καλαθάκι με το φαγητό.
Μια μέρα η δασκάλα του του έδωσε να πάρει μαζί του στην επιστροφή ένα τσουβαλάκι, μέσα στο οποίο είχε κλείσει μια γάτα, γιατί, λέει, ήταν κλέφτρα και της έκανε ζημιές. Του ζήτησε λοιπόν να την κουβαλήσει στο χωριό του, μιάμιση ώρα δρόμο, για να χάσει το δρόμο προς το σπίτι της και να γλιτώσει από αυτήν. Τι να κάνει ο μικρός, φορτώθηκε το τσουβάλι μαζί με τη σάκα και το καλάθι, αλλά λίγο παρακάτω δεν άντεξε το βάρος και ανοίγοντας το τσουβάλι, άφησε τη γάτα να φύγει. Η γάτα, φυσικά, ξαναγύρισε στο σπίτι της δασκάλας, η οποία την άλλη μέρα έδειρε αλύπητα τον μικρό, που δεν υπάκουσε στην εντολή της και του ξαναέδωσε το τσουβάλι με τη γάτα να την πάει στο χωριό του.
Αυτή τη φορά ο μικρός μαθητής δεν ελευθέρωσε το ζώο,πήγε παρακάτω κι άρχισε να το χτυπάει με δύναμη με το τσουβάλι πάνω στις πέτρες, ώσπου έπαψε να σαλεύει. Έτσι, ξεφορτώθηκε το βαρύ φορτίο και φόρτωσε την ψυχή του με ένα βάρος που ακόμη και τώρα που είναι παππούς τον βαραίνει.
Ας είναι αυτή η μικρή αφήγηση μια ευκαιρία να του πούμε πως δεν ήταν δικό του αυτό το έγκλημα.

Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

Ο Βασίλης, το "άγιο ναι"

Ζώντας μια χρονιά σε ένα σχολείο, το 2ο ΓΕΛ Γέρακα, με αξιολογότατους συναδέλφους και μετρώντας πλέον εδώ τις τελευταίες μου μέρες, θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους συναδέλφους που μοιραστήκαμε τη σκόνη της κιμωλίας. Θα το κάνω εν ευθέτω χρόνω με ειδικές αναρτήσεις τις οποίες αρχίζω σήμερα. Απόψε θα μιλήσω για τον Βασίλη τον Αναστόπουλο.
Είναι η ψυχή του σχολείου, είναι ο άνθρωπος που συντηρεί και ενημερώνει την ιστοσελίδα του σχολείου. Είναι ο άνθρωπος που σε κάθε εκδήλωση καταγράφει σε βίντεο και σε φωτογραφίες τους μαθητές και τα έργα τους.
Είναι ο υπεύθυνος μαζί με το Στάθη για την ηλεκτρονική επικοινωνία του σχολείου.
Είναι ο συνάδελφος που θα σου στήσει την προβολή, για να δείξεις στο μάθημά σου.
Είναι ο πολύτεκνος οικογενειάρχης που δεν ζήτησε ποτέ τίποτε από το σχολείο.
Είναι το διαρκές χαμόγελο, που αγωνίζεται να ικανοποιήσει τρεις ή πέντε συναδέλφους ταυτόχρονα.
Είναι το "άγιο ναι", ο δάσκαλος, ο επιστήμονας, ο συνάδελφος που όλοι θα θέλαμε να έχουμε δίπλα μας. Εμείς φέτος ήμαστε τυχεροί και τον είχαμε δίπλα μας.
Πάνω σε τέτοιους δασκάλους χτίζονται τα σχολεία.
Αν έχεις αρκετούς τέτοιους, τα παιδιά καλλιεργούνται, γιατί μαζί με το δάσκαλο αγαπούν και τη μόρφωση, την καλλιέργεια, την προκοπή.
Βασιλάκη, συν-άδελφε, πάντα υγιής και πάντα παράδειγμα για εμάς γύρω σου.
Και για τους μαθητές σου, που τόσο έχουν ανάγκη τα πρότυπα.

Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

Σιωπηλός μάρτυς

Υπάρχουν συμμαθητές που όταν βρεθούν δεν μοιράζονται ευχάριστες αναμνήσεις, πλάκες, κοπάνες, σκανταλιές. Στην πραγματικότητα, προσποιούνται ότι είχανε κι αυτοί κανονικά μαθητικά χρόνια, κανονικούς δασκάλους, κανονικούς συμμαθητές. Ξέρουν όμως καλά ότι τίποτα δεν ήταν κανονικό στη σχολική τους ζωή. Εικόνες άγριας κακοποίησης, ανελέητου ξυλοδαρμού, βασανιστηρίων πάνω σε αθώα παιδικά κορμιά, σκιάζουν τα πιο ξέγνοιαστα χρόνια τους. Κι αν το δικό τους σώμα τη γλίτωσε, όμως η ψυχή τους τραυματίστηκε ίσως ανεπανόρθωτα από αυτή τη φρικτή εμπειρία, να βλέπουν τους συμμαθητές τους να βασανίζονται και να μην μπορούν να μιλήσουν. Να μην ξέρουν καν αν αυτό είναι "για το καλό τους", αν έφταιξαν εκείνοι που δεν διάβαζαν ή έκαναν μια συνηθισμένη παιδική αταξία. Πόσα χρόνια χρειάστηκε για να παραδεχτούν ότι οι άνθρωποι που τους έμαθαν τα πρώτα γράμματα ήταν στυγνοί βασανιστές; Πόσο τους πήρε για να αποκαθηλώσουν από την ψυχή τους την ιερότητα του προσώπου του δασκάλου τους, χωρίς να γκρεμίσουν το λειτούργημα που διάλεξαν και οι ίδιοι να υπηρετήσουν;
Πάντως όσο χρόνο και να χρειάστηκαν για να αφήσουν πίσω τους αυτή την οδύνη, αρκεί μια συνάντηση, ένα πρόσωπο από τα παλιά, για να συνειδητοποιήσουν ότι αυτές οι οδυνηρές εμπειρίες είναι αήττητες από το χρόνο κι από τη λήθη.
Ίσως τώρα είναι καιρός να μιλήσουμε πια...