Το κήρυγμα

Λίγες μέρες μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου,το 1973, είχε έρθει στο νησί μας ένας ανώτατος ιερωμένος και είχαμε πάει όλοι στην εκκλησία να τον τιμήσουμε. Τον θυμάμαι μεγαλοπρεπή και χρυσοποίκιλτο να καταφέρεται εναντίον των φοιτητών, των μακρυμάλληδων γιεγιέδων, των αλητών, όπως τους αποκαλούσε. Δεν είχαμε ιδέα για Πολυτεχνείο και χούντα, ακούγαμε όμως έναν ιεράρχη να μιλάει με θυμό και μίσος εναντίον κάποιων νέων και ενδόμυχα παίρναμε το μέρος τους. Ήταν η πρώτη μας πολιτική συνειδητοποίηση. Η πρώτη προσωποποιημένη σύγκρουση δικαίου και αδίκου. Ήταν η πρώτη φορά που ο άμβωνας χρησιμοποιήθηκε για αλλότριους σκοπούς, αταίριαστους με το χώρο και την περίσταση.
Ελπίζαμε να είναι και η τελευταία...

Το χρυσόμαλλον δέρας του πολιτισμού

Στους χειμαζόμενους καιρούς μας ιδίως στον πολύπαθο τόπο μας η απελπισία κατακλύζει τις ψυχές μας. Άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο νιώθει τη δαμόκλειο σπάθη να επικρέμαται επί της κεφαλής του και την απειλή για το μέλλον του ίδιου και των παιδιών του να φουσκώνει και να πλησιάζει ακάθεκτη.
Ενώπιον αυτής της κατάστασης ποια είναι η λύση; Πού θα βρεθεί μια σανίδα σωτηρίας, για  να σωθούμε; Ποιος θα απλώσει το χέρι του ιδίως προς τα παιδιά μας, που θωρούν τη ζωή τους να κατακλύζεται από χρώματα μαύρα κι άραχλα; Η άποψή μου είναι σταθερή: Τη λύση μπορεί να δώσει μόνο η παιδεία, η καλλιέργεια. Αυτή θα πυροδοτήσει στη συνέχεια τον ενθουσιασμό, το μεράκι και θα διοχετεύσει την οργή που μας πνίγει σε δημιουργικές ατραπούς, σε χώματα εύφορα θα πέσει ως σπόρος για να γεννήσει το αισιόδοξο αύριο για τα παιδιά μας.
Αυτόν το στόχο, την καλλιέργεια των παιδιών μας, διακονεί με θαυμαστή επιτυχία το Γυμνάσιο Αυλώνα. Την περασμένη Κυριακή είχα την τύχη να παρακολουθήσω μια εκδήλωση για τον Οδυσσέα Ελύτη.
Δεν ξέρω αν υπήρξε ένα παιδί που δεν έλαβε μέρος στη σπουδαία αυτήν εκδήλωση. Σίγουρα κανένα δεν ένιωσε πως ήταν εκτός. Η σεμνή διευθύντρια του σχολείου, η Νάντια, που με χίλιους τρόπους προσπαθεί να μείνει στο περιθώριο και να αναδεικνύει τα παιδιά της, μαζί με ολιγάριθμους συνεργάτες της εμπνεύστηκαν και έστησαν μια εκδήλωση που ανέδειξε τον Ελύτη σε όλες του τις πλευρές. Χωρίς να φεισθούν κόπων, χρημάτων, ωρών έστησαν μιαν εικαστική, χορευτική, ποιητική, μουσική παράσταση που μας καθήλωσε. Συνεχώς σκεφτόμουν παρακολουθώντας πως από τέτοια σχολεία θα χαράξει η ελπίδα για μια Ελλάδα με ποιότητα και αξιοπρέπεια.
Θέτοντας σε δεύτερο πλάνο ακόμη και την οικογένειά τους, οι λίγες αυτές δασκάλες εμπνεύστηκαν, σχεδίασαν, προετοίμασαν και παρουσίασαν μια σπουδαία, μιαν καθηλωτική παράσταση. Φεύγοντας από το σχολείο στις πέντε το απόγευμα για αρκετές εβδομάδες, και συνεχίζοντας σε συναντήσεις στα σπίτια τους για πολλές ώρες έφεραν σε πέρας από το ίδιο το σενάριο της παράστασης μέχρι τις τεχνικές μικρολεπτομέρειες. Σκηνοθέτες, χορογράφοι, υπεύθυνοι φωτισμού, υπεύθυνοι μικροφωνικών και τόσα άλλα καθήκοντα τα διεκπεραίωσαν άριστα οι λίγες δασκάλες με τη συνεργασία των παιδιών τους.
Τα παιδιά φρόντιζαν τα ηλεκτρονικά, τα βίντεο, τις μουσικές σαν έμπειροι επαγγελματίες αλλά και με πόση αγωνία, ώστε να βγούν όλα τέλεια. Υπεύθυνα, έμπειρα, με λαχτάρα και ενθουσιασμό όλα τα παιδιά εκτέλεσαν ένα υπέροχο έργο.
Κι όταν ολοκληρώθηκε η παράσταση, ένας πλουσιοπάροχος μπουφές, έργο των οικογενειών των δασκάλων και των μαθητών, συμπλήρωσε τη δίωρη πανδαισία και γευστικά.
Παράλληλα με την εκδήλωση λειτούργησε και μια έκθεση καλών τεχνών με έργα εμπνευσμένα από τον Ελύτη που είχε μεταφερθεί από το Πολυτεχνείο Αθηνών.
Όλα τα παιδιά ενθουσίασαν τους θεατές, συγκίνησαν τους δασκάλους τους κι εμάς τους θεατές και έδειξαν πώς κερδίζεται η μάχη του πολιτισμού, πώς στήνεται ένα ευοίωνο μέλλον και πώς ανατρέφονται πολίτες με ποιότητα που θα αναζητούν πάντοτε στη ζωή τους ένα χρυσόμαλλο δέρας.
Εκφράζω προς όλους τη συγκίνηση και το θαυμασμό μου.