Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2013

Έρωτας στα θρανία


Μια και αυτός ο μήνας για τους εφήβους είναι συνδεδεμένος με τον Άγιο Βαλεντίνο, που αν και ξενόφερτος και εμπορικός, τιμάται ιδιαιτέρως από τη μαθητιώσα νεολαία μας, ας θυμηθώ κι εγώ μια μικρή ιστορία αγάπης από τα θρανία. Το ειδύλλιο ξεκίνησε στο Προνήπιο, όταν, φυσικά, εκείνη πρώτη πρόσεξε εκείνον.Από εκείνη τη στιγμή, κεραυνοβολήθηκε και μη ξέροντας πώς να διαχειριστεί αυτό το άγνωστο συναίσθημα...έκοψε το σχολείο. Αρνιόταν κατηγορηματικά να ξαναπάει, έπεισε και την κολλητή της να τη συντροφεύει στην κατ'οίκον παραμονή και έκαναν μαζί συνωμοτικά σχέδια για το μέλλον τους, ένα μέρος των οποίων κρυφάκουσε η μάνα της και κοψοχόλιασε: "Είσαι να αρραβωνιαστούμε κατευθείαν και να μην ξαναπάμε σχολείο;". Ακόμα και μετά από αυτό, κανείς δεν υποπτευόταν τον πραγματικό λόγο της αποχής, ώσπου μια μέρα στη βόλτα συνάντησε το κοριτσάκι το αγοράκι που της άρεσε. Ο καημενούλης, με το που την είδε, την πλησίασε για να παίξουν, είχε και πολλές μέρες να τη δει, και τότε εκείνη έγινε πύραυλος. Έδωσε μια τρεχάλα μέχρι το σπίτι της και τους άφησε όλους απορημένους και τη μάνα της πλέον υποψιασμένη. Η επιβεβαίωση της υποψίας ήρθε την επόμενη μέρα που την είχε καλέσει ο γείτονας στο πάρτι του και μαζί της όλα τα συνομήλικα του χωριού. Εκεί η κατά τα άλλα κοινωνικότατη και καθόλου ντροπαλή δεσποσύνη, δεν ξεκόλλησε από τη μαμά της, δεν πήγε στο δωμάτιο που ήταν όλα τα παιδιά και ο...γαμπρός, πράγμα εντελώς ασυνήθιστο για κείνη. Τι γίνεται τώρα; Πώς γιατρεύεται ο έρωτας στα 5; Μα ακριβώς όπως γιατρεύεται και στα...35: με την συμβίωση! Από την επομένη εκείνος προσκλήθηκε στο σπίτι εκείνης και άρχισαν να παίζουν μαζί. Η απομυθοποίηση του έρωτα ήρθε με τις πρώτες προστριβές για το ποιος θα πάρει ποιο παιχνίδι κι επειδή το αγοράκι δεν ήταν τόσο πειθήνιο όσο ο...παρτενέρ της Μπάρμπι, έπεσαν και κάτι ψιλές και το ειδύλλιο έληξε άδοξα. Ή μάλλον ευόδωσε τα καταχθόνια σχέδια της μάνας για επιστροφή της άσωτης στα θρανία. Αχ, φαίνεται ότι ο έρωτας στα θρανία είχε πάντα πολλούς εξολοθρευτές, γι΄αυτό είναι να απορεί κανείς πού βρίσκει το κουράγιο και γιορτάζει κάθε χρόνο!